Abstrakcja inspirowana niepokojem egzystencjalnym

Te kompozycje są malarską projekcją dylematów ontologicznych, z jakimi borykał się autor. Kim jest człowiek wobec Wszechświata, czym jest istota ludzka wobec tajemnicy niezgłębionych przestrzeni? Tutaj dziwne poczwarki, przypominające to części zbroi, to fragmenty aktu, skontrastowane są w niezwykle efektowny sposób z ciemnym, wszechogarniającym tłem, budząc kosmiczny niepokój, sugerując poszukiwanie równoległego, ukrytego bytu.

Abstrakcja inspirowana tajemnym bytem przedmiotów nieożywionych

Ten cykl obrazów abstrakcyjnych, często inspirowanych niepozornymi przedmiotami codziennego użytku, jest oparty na mistrzowskim operowaniu wysublimowaną gamą brązów i złamanych bieli, ukazuje wirtuozerskie operowanie fakturą - pełną pęknięć, szczelin, zadrapań i otworów - oraz subtelną gamą kolorystyczną. Za pomocą tych środków artysta buduje tajemnicze, pełne niedopowiedzeń przestrzenie, otwierające rozlegle pole dla wyobraźni i interpretacji.

Portrety

Poszukiwanie osobowości modela podbudowane doskonałym warsztatem malarskim i często mistrzowską kompozycją i potraktowaniem materii/zagadnienia malarskiego.

Muzyka w obrazach

W tych śmiałych wizerunkach kompozytorów zmaterializowały się pasje życia i ambicje artysty, poszukującego sposobu wyrażenia muzyki poprzez kolor i formę. Oddał w nich hołd mistrzom, których utwory towarzyszyły mu przez długie lata pracy twórczej.

Inspiracje cyrkowe

Ta seria zrodzona z fascynacji cyrkiem, sztuką z pogranicza prawdy i złudy, odsłania credo artystyczne Zdzisława Pabisiaka. Akrobaci, woltyżerki, klauni wbudowani w abstrakcyjne płaszczyzny tła, zawieszeni w czasie, samotni i wyizolowani, złapani w pułapkę tajemniczej przestrzeni, w której raz po raz pojawiają się emblematy urzekające walorami dekoracyjnymi, a jednocześnie pełne symbolicznych znaczeń. Sceny cyrkowe to kompozycje o szczególnym ładunku emocjonalnym.

Akty

Płynność linii, syntetyczność wypowiedzi, ciekawe operowanie fakturą, szerokie pociągnięcia pędzla, zadrapania oraz nawiązanie do abstraktów poprzez tło - często płaskie i odrealnione - nadają aktom Pabisiaka szczególną aurę.

Kopie

Zdzisław Pabisiak był utalentowanym kopistą. Robiąc kopie poznawał tajniki warsztatowe i filozofię artystyczną starych mistrzów poczynając od średniowiecznych i renesansowych malowideł religijnych i portretów z Muzeum Szołajskich, poprzez sławy Renesansu włoskiego (Leonardo da Vinci I Rafael), mistrzów chiaro-scuro (Caravaggio), gigantyczne dzieła iluzjonistów, bogactwo koloru i formy Rubensa czy subtelne wysmakowanie Rembrandta.

Był tez wielkim miłośnikiem artystów polskich i z oddaniem kopiował Rodakowskiego, Brandta, Matejkę, Gotlieba, Axentowicza, czy malujących na zlecenie polskich magnatów Baciarellego i Canaletta.

Abstrakcja oparta na kolorze i formie

Większość wczesnych kompozycji abstrakcyjnych Zdzisława Pabisiaka charakteryzuje się intensywnym, soczystym kolorem i rytmicznie skomponowaną formą, choć i w późniejszych latach artysta powracał do podobnych rozwiązań nurtujących go zagadnień malarskich. Tutaj kształty są zbudowane z intensywnych, grubo nałożonych z tuby kolorów, kontrastujących ze sobą wzajemnie i nierzadko przywodzących na myśl koncerty jazzowe, czy też zgiełkliwe ludowe festyny.